Santa Cruz del Islote, Kolumbi (CNN) – Nga një distancë, në fillim është e vështirë të përcaktohet se çfarë është në të vërtetë Santa Cruz del Islote. Ishulli i parë nga lart, një nga më të dendurit e populluar në botë, duket sikur po pluskon ne det.

Në fakt, Santa Cruz – e vendosur në arkipelagun San Bernardo të Kolumbisë në Gjirin e Morrosquillo – ulet në një kombinim të shtratit të detit të ngritur dhe koraleve. Është një nga 10 ishujt në arkipelag.

Legjenda thotë se peshkatarët nga ishujt e afërt kaluan natën në Santa Cruz dhe vendosën të qëndronin atje përgjithmonë kur kuptuan se nuk kishte mushkonja. Vendasit ia atribuojnë mjedisin pa mushkonja mungesës së mangrove dhe plazheve.

Santa Cruz nuk është një vendstrehim tradicional në ishull. Nuk ka ku të qëndrojnë vizitorët. Turistët shpesh kalojnë natën në hotelin fqinj Punta Faro në ishullin Múcura dhe udhëtojnë në Santa Cruz me varkë të shpejtë për të eksploruar për disa orë.

Është si të hysh në një roman të Gabriel García Márquez. Santa Cruz përmban një mënyrë jetese të pafajshme dhe ëndërrimtare (nuk ka polici në ishull), dhe shtëpitë shumëngjyrëshe kalojnë brez pas brezi, kështu që nuk ka banorë jo vendas.

Disa vlerësime vendosin rreth 1200 banorë në ishullin e vogël që është sa dy fusha futbolli. Por disa thonë se komuniteti është më i vogël.
Juve Nal, një seksagenar që ka jetuar në Santa Cruz gjithë jetën e tij, thotë se është më shumë si 900.

“Ne mërzitemi sepse mediat gjithmonë thonë se ishulli është më i mbushur me njerëz se sa është në të vërtetë,” ankohet Nal, i cili me sa duket vepron si udhëheqës i komunitetit, guidë turistike dhe zëdhënës, të gjitha në një.

Lagjet e afërta

Cilido qoftë numri i popullsisë (e cila është e panjohur pasi asnjë regjistrim nuk është kryer për dekada), në Santa Cruz sikur je nën një shtrëngim të fortë.
Rreth 115 shtëpi janë të grumbulluara njëra mbi tjetrën, ndërsa burra të moshuar me sy të sjellshëm dhe fytyra të rregjura ulen në karriget e tyre duke pirë birra, djem adoleshentë rreshtohen në rrugë duke tundur kokën dhe duke u kërcyer nën ritmet e champeta, kurse nënat e reja bisedojnë nëpër dyqane.

Nal zhytet brenda dhe jashtë rrugicave dredha-dredha, duke u futur nën linjat e larjes dhe duke vënë në dukje lehtësitë e ndryshme të ishullit – një kishë këtu, një shkollë atje – disa qirinj të ndezur që e bëjnë shumë lirike atmosferën duke shfaqur mënyrën e qetë dhe të relaksuar të jetesës.

“Këtu nuk ka asnjë krim”, thotë ai duke u ngazëllyer me krenari. “Ne nuk kemi polici dhe nuk kemi nevojë për ta.”

Ai ndalon pranë një sheshi të vogël, të shënuar nga një kryq i madh i bardhë. Është një vend i mirë për një fotografi, shpjegon ai, pasi ky kryq i jep emrin ishullit.