Romakët kontribuan me shumë shpikje për civilizimin siç janë: rrugët, çimento, ujësjellësit, shërbimi postar etj, por jo të gjitha shpikjet e tyre jetuan deri në ditët e sotme, dhe disa me meritë gjithashtu.

Larës goje të nga Roma e lashtë

Ka referenca për larjen e gojës në literaturën kineze, greke dhe egjiptiane, por rastet më të hershme të regjistruara për shpëlarjen e gojës vijnë nga Roma e lashtë, në vitin 1 pas Krishtit. Ata e përdornin urinën njerëzore dhe atë shtazore për larjen e gojës në mënyrë që të zbardhnin dhëmbët. Në të vërtetë kjo metodë funksionon, por thjesht është shumë e papërpunuar si mënyrë. Urina jonë përmban amoniak, një përbërje e azotit dhe hidrogjenit, e cila është e aftë të veprojë si një agjent pastrues. Sot, amoniaku është një përbërës i produkteve për pastrimin e qelqit, porcelanit, inoksit apo dhe heqjen e të zezave të pjekjes nga furra juaj, për shembull.

Ekzistonin kavanoza publike në të cilat romakët mund të lehtësonin veten. Qytetarët prisnin derisa urina të ishte sterile dhe të tretej në amoniak. Kur mbusheshin plot, ata e mblidhnin urinën dhe e dërgonin në lavanderi, për t’u holluar me ujë dhe për tu përdorur për larjen rrobave. Më pas paguej dikush për të shkelur rrobat. Me kalimin e kohës grumbulluesit e urinës u taksuan për shkak të erës së rëndë që sillte nëpër rrugët e qytetit. Por gjithashtu Romakët edhe importonin urinën, kryesisht atë portugeze dhe e përdornin si shpëlarës… ashtu BRUTO! Importimi i urinës në shishe u bë aq i popullarizuar sa perandori Neron e taksoi tregtinë e saj.Shpesh, ata përzienin urinën me qumështin e dhisë. Pastat e tyre të dhëmbëve ishin po aq të çuditshme saqë autori, filozofi dhe komandanti Plini Plaku rekomandoi përbërësit e mëposhtëm, “hirin, kokën e lepurit dhe dhëmbët e gomarit, të përzier me ekstrakte të trurit të miut ose lepurit”.